Barwa i aromat wędzonego produktu w przypadku rozpylania preparatu dymu wędzarniczego w komorach wędzarniczych jest zależna od stopnia i równomierności osuszenia powierzchni produktu. Stosowanie preparatu na wilgotną powierzchnię produktu może wpływać niekorzystnie na jego barwę, i jednocześnie może powodować nadmiernie
Od ponad 30 lat płynny dym i aromaty dymne stosowane są w przemyśle spożywczym. W roku 1960 dr Cliff Hollenbeck opatentował produkcję koncentratu dymnego, który posiadał zarówno cechy aromatyzujące jak i koloryzujące . Jak wykazały późniejsze badania oprócz cech aromatyzujących i koloryzujących takie koncentraty dymne mają też cechy anty-utleniające, bakteriostatyczne i teksturujące. Dzięki tym cechom można wyjaśnić sukces koncentratów dymnych w przemyśle spożywczym, szczególnie jednak w przemyśle mięsnym. Przy produkcji płynnego dymu wióry twardego drewna są sortowane i suszone. W ten sposób przygotowane wióry są przerabiane w wytwarzaczu dymu w procesie ciągłym pirolizy (rozkładu termicznego). Świeżo powstały w ten sposób dym wytworzony z naturalnego drewna jest kondensowany z wodą w cylindrze absorpcyjnym przy pomocy prądu zwrotnego (przeciw-prądu). Poprzez dalsze dodanie dymu otrzymuje się produkt skondensowany. Wytworzony koncentrat dymny zawiera w roztworze wodnym wszystkie rozpuszczalne w wodzie składniki dymu oraz nierozpuszczalne w wodzie pozostałe składniki, które w procesie sedymentacji (osadzania się) oddzielane są podczas składowania lub oddzielane poprzez filtrowanie. Wraz ze składnikami stałymi usuwane są także wszystkie materiały smoliste łącznie z wielopierścieniowymi aromatycznymi węglowodorami (PAK). Poprzez dalszą obróbkę tego produktu płynnego dymu produkowane są wyroby o różnej kondensacji i o różnych aromatach dymnych na bazie różnych materiałów służących jako nośniki. Poprzez wybrane procesy ekstrakcji można wyprodukować poza tym specjalne produkty z dymu płynnego o szczególnych cechach technologicznych. Przy produkcji dymu płynnego elementem decydującym jest ścisła kontrola jakościowa w celu utrzymania wymaganych parametrów. Typowymi parametrami dla wyrobów z płynnego dymu są: całkowita zawartość kwasów, zawartość fenolu, zawartość karbonylu, wartość pH oraz gęstość. Przy zastosowaniu płynnego dymu i aromatów dymnych możliwe są różne technologie. Najbardziej rozpowszechnionym zastosowaniem w przemyśle mięsnym jest atomizowanie (rozpylanie na drobne krople) lub rozpylanie płynnego dymu w urządzeniu wędzarniczym. Inne procesy stosowane w przemyśle mięsnym to natryskiwanie, zanurzanie, dodanie do solanki do peklowania oraz bezpośrednie dodanie do farszu lub do masy wędliniarskiej. W przypadku atomizowania lub rozpylania płynnego dymu wytwarzany jest z dymu płynnego stały dym wędzarniczy. Źródło wędzenia zostaje więc zastąpione. W celu otrzymania rozsądnego rezultatu wędzenia zakończonego sukcesem, należałoby się najpierw spytać, co jest konieczne do wędzenia. W tym celu można w zasadzie ustalić pięć elementów: dym, temperatura, względna wilgoć, prędkość powietrza, czas. Jeżeli chciałoby się więc uzyskać takie same rezultaty wędzenia jak w przypadku wędzenia tradycyjnego, należy przestrzegać zachowania tych pięciu elementów. Pierwszym parametrem jest dym. Z czego składa się dym ? Dym ma skład chemiczny, który musi zostać zagwarantowany w procesie produkcyjnym. Z tego względu decydującym elementem jest dokładna specyfikacja płynnego dymu na podstawie zawartości fenolu, karbonylu a także zawartości kwasu. Obok składu chemicznego dym ma też określony stan fizyczny. Tradycyjny dym wędzarniczy składa się w 10% z fazy gazowej i w 90% fazy cząsteczkowej. Faza cząsteczkowa ma wielkość do 500 m m, ponieważ zawiera cząsteczki stałe. Celem atomizacji lub rozpylania musi więc być wytworzenie z płynnego dymu o określonym składzie chemicznym fazy gazowej wynoszącej około 10% i fazy cząsteczkowej wynoszącej około 90%. W tym celu stosowana jest z reguły pneumatyczna dysza rozpylająca, która z jednej strony zaopatrywana jest w sprężone powietrze, a z drugiej strony w płynny dym. Wytworzona w ten sposób pod ciśnieniem mieszanka płynnego dymu i powietrza jest rozprężana przy wyjściu z dyszy. Dochodzi do uwolnienia energii kinetycznej, co prowadzi do cząsteczkowego odparowywania płynnego dymu. Aby proces ten zakończył się sukcesem konieczna jest: a) szczególnie dobra jakość płynnego dymu z możliwie jak najmniejszą liczbą stałych cząsteczek i b) określona ilość energii w formie sprężonego powietrza. W procesie rozpylania decydujące znaczenie ma więc dokładny skład mieszanki sprężonego powietrza i płynnego dymu. Poza tym decydującą rolę odgrywa wybór dysz. Wielkość cząsteczek przy rozpylaniu płynnego dymu waha się między 0,1 i 25 m m. Przyczyną niedużej wielkości cząsteczek jest brak stałych części składowych. Przy wędzeniu decydujące jest również uzyskanie odpowiedniej gęstości dymu. Najbardziej sensowny sposób uzyskania tego to sterowanie rozpylaniem w sposób pulsacyjny, tak aby możliwe było nastawienie gęstości dymu indywidualnie do urządzenia wędzarniczego. W celu uzyskania takich samych wyników wędzenia przy pomocy wędzenia płynnym dymem jak w tradycyjnym wędzeniu, program wędzenia musi być w najistotniejszych elementach zachowany. Chodzi tutaj głównie o odpowiednie wstępne przygotowanie towaru oraz także warunki podczas wędzenia takie jak temperatura, względna wilgotność, prędkość powietrza na powierzchni produktu oraz czas. Wiele firm ma nadzieję, że poprzez zastosowanie systemu rozpylania i płynnego dymu będzie można znacznie skrócić czas wędzenia. Zgadza się to tylko w pewnym ograniczonym stopniu. Czas wędzenia jest decydujący dla przejścia czynnika wędzarniczego z atmosfery wędzenia na wędzoną substancję i tym samym odgrywa ważną rolę przy przenikaniu dymu. Generalnie można powiedzieć, że w przypadku krótkich czasów wędzenia, jak na przykład przy produktach wędliniarskich nie można zaoszczędzić na czasie wędzenia. W przypadku dłuższych czasów wędzenia, na przykład przy wędzeniu boczku, można czas wędzenia zredukować w pewnych warunkach o 15 do 30%. Istniejące urządzenia wędzarnicze dają się stosunkowo łatwo przestawić na proces wędzenia z zastosowaniem płynnego dymu. Warunkiem decydującym dla skutecznego zastosowania płynnego dymu jest możliwość całkowitego zamknięcia urządzenia wędzarniczego. W tym celu konieczne jest najczęściej dokonanie na istniejących urządzeniach wędzarniczych pewnych poprawek lub prac konserwacyjnych. Wszystkie pokrywy muszą zostać sprawdzone i zabezpieczone tak, aby mogły się zamykać w 100%. Poza tym należy skontrolować oraz odnowić uszczelnienia drzwi. Ważne jest też, by temperatura i względna wilgotność dawały się dokładnie nastawić i sterować. Radzi się wziąć pod uwagę wbudowanie mikroprocesora w przypadku przestarzałych urządzeń sterujących w celu zagwarantowania dokładnego sterowania temperaturą wędzenia, względną wilgotnością oraz czasem wędzenia. Zdecydowanymi zaletami rozpylania płynnego dymu w urządzeniu wędzarniczym są: · powtarzalność jakości wędzenia · równomiernie rozłożony kolor oraz smak dymu przy wędzeniu, · wędzenie nie stwarzające problemu z ochroną środowiska, · wędzenie nie stwarzające problemu ze ściekami, · zdecydowanie zmniejszone koszty czyszczenia, · zdecydowanie zredukowany zakres prac konserwacyjnych dotyczących urządzeń wędzarniczych, · zdecydowany wzrost wydajności urządzeń wędzarniczych, · brak konieczności kosztownego usuwania smoły i popiołu, · brak konieczności zamontowania katalizatora, · brak niebezpieczeństwa powstania pożaru i wybuchu, · polepszone warunki higieniczne na wydziale wędzarni. Drugim pod względem ważności zastosowaniem płynnego dymu jest natryskiwanie lub skraplanie. Przed obróbką cieplną roztwór płynnego dymu jest przy tym natryskiwany na towar, który ma być poddany wędzeniu lub towar ten jest skraplany. Różnica między natryskiwaniem i skraplaniem odnosi się do procesu technicznego. W przypadku natryskiwania do naniesienia płynnego dymu stosowane są dysze, a w przypadku skraplania używa się perforowanych blach, aby roztwór płynnego dymu nanieść na towar. Podstawowa zasada polega na przetransportowaniu ze zbiornika magazynującego roztworu płynnego przy pomocy pompy poprzez system filtrów do urządzenia natryskowego względnie skrapiającego, a następnie spryskaniu lub skropieniu powierzchni produktu. Roztwór płynnego dymu przepływa potem z powrotem do zbiornika, aby następnie poprzez system cyrkulacyjny dotrzeć na towar. Przy natryskiwaniu i skrapianiu, lecz także przy zanurzaniu produktów wędzarniczych decydujące znaczenie mają następujące trzy parametry wpływające na proces: · koncentracja roztworu dymnego, · czas kontaktu roztworu dymnego z produktem wędzonym, · temperatura roztworu dymnego. Przy zastosowaniu procesów skrapiania, natryskiwania lub zanurzania płynnemu produktowi dymnemu stawiane są określone wymagania. Powinien on być całkowicie rozpuszczalny w wodzie. Na rynku istnieją dwa różne typy takich produktów. W przypadku pierwszego standardowego produktu chodzi o zwykły, płynny dym, który jest wymieszany ze spożywczym środkiem emulgującym, dzięki czemu uzyskana jest możliwość rozpuszczania go w wodzie. W drugiej klasie produktów istnieje produkt, który poprzez zastosowanie specjalnego procesu ma zmniejszony profil aromatyczny i jest tym samym całkowicie rozpuszczalny w wodzie bez dodatku emulgatorów. Produkt ten ma tę zaletę, że nie zawiera żadnych dodatkowych środków, ma przyjemniejszy, łagodniejszy dymny smak a poza tym nie prowadzi do nieprzyjemnego spieniania, jak ma to miejsce w przypadku produktów wytworzonych przy pomocy spożywczych środków emulgujących. Oprócz wymienionych już zalet zastosowania płynnego dymu przy rozpylaniu, procesy natryskiwania, skrapiania i zanurzania mają tę zaletę, że czas produkcji może zostać znacznie skrócony. Czas wędzenia skraca się do 1-2 minut. Tym samym proces ten jest jednym z najefektywniejszych sposobów zastosowania płynnego dymu. Przedstawione tu zostaną dwa kolejne ważne procesy zastosowania aromatów wędzarniczych, gdyż są one z powodzeniem stosowane w USA i w Skandynawii oraz w Japonii. Najpierw będzie krótko poruszony temat zastosowania aromatów dymnych w solance peklującej. W celu uniknięcia reakcji ubocznych ze składnikami solanki peklującej zastosowanie mogą znaleźć tylko takie produkty aromatów dymnych, które mają niewielką zawartość kwasów i neutralną wartość pH. W tym celu producenci płynnego dymu i aromatów dymnych opracowali specjalne produkty. Na podstawie niezależnych studiów naukowych można było jednoznacznie udowodnić, że zastosowanie odpowiednich aromatów dymnych nie prowadzi do powstania w mieszance peklującej żadnych ubocznych produktów zagrażających zdrowiu. Zastosowanie aromatów dymnych w solance peklującej umożliwia równomierne aromatyzowanie towarów peklowanych na surowo. Poza tym efekt anty-utleniający aromatów dymnych ma zalety w produkcji towarów mięsnych wysokiej jakości. Często wybiera się tylko niewielki udział aromatów dymnych w celu poprawy zapachu towaru wędzonego na surowo, przy czym nie występuje smak dymu. Poza tym opracowano specjalne procesy w celu wyprodukowania nowych środków spożywczych. Przy produkcji wędlin aromaty dymne mogą być dodawane także bezpośrednio do masy wędliniarskiej. Przy zastosowaniu aromatów dymnych w farszu kiełbasy parzonej do aromatyzacji nadają się zarówno produkty na bazie wody jak i na bazie oleju. Produkty na bazie olejów roślinnych mają tę zaletę, że dają one łagodniejszy i przyjemniejszy smak dymu. Przy produkcji mas wędlin surowych często dodatek wody z zewnątrz lub olejów z zewnątrz jest niepożądany. W tym celu producenci aromatów dymnych stworzyli specjalne produkty w formie pudru (proszku). Najbardziej znana jest sól wędzarnicza. Aromaty dymne suche dodawane są wraz z przyprawami do masy wędliniarskiej i mieszane w masownicy. Ich dodanie powoduje przyjemny i łagodny smak dymu nie powodując zabarwienia masy wędliniarskiej lub powierzchni wędliny. W przypadku surowych produktów wędliniarskich, które powinny otrzymać powłokę pleśni, można używać aromat dymny nie wywołując na powierzchni działania hamującego rozwój pleśni. Zastosowanie płynnego dymu i aromatów dymnych jest wielostronne i otwiera przed przemysłem mięsnym i spożywczym nowe możliwości zarówno w zakresie procesów produkcyjnych jak i obróbki produktów. Aktualnie płynny dym jest najlepszym rozwiązaniem problemów środowiska naturalnego związanych z tradycyjnym sposobem wędzenia. Dlatego też powinien on przebić się także na polskim rynku, zarówno w świadomości kompetentnych polityków jak i w przemyśle zajmującym się przetwórstwem towarów mięsnych. Tekst pochodzi z oferty firmy: TECHNEX Sp. z 71-211 Szczecin, ul. Szeroka 2 tel./fax +48 91 8125031
Kup aromat dymu wędzarniczego w Ogród - Najwięcej ofert w jednym miejscu. Radość zakupów i 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji. Kup Teraz!
Dym wędzarniczy w płynie - czy to chemia? 94,03 KB 8 Ilość pobrań Preparaty dymu wędzarniczego stosuje się w przemyśle mięsnym w celu zapewnienia produktowi finalnemu typowego smaku wędzenia. Dzięki łącznemu wykorzystaniu wysokowartościowego dymu w płynie i nowoczesnych urządzeń rozpyłowych proces wytwarzania dymu wędzarniczego podlega równomiernej kontroli w każdej wytwarzanej szarży, w każdym urządzeniu i każdego dnia. Barwa oraz smak produktu mogą być również modyfikowane niezależnie od siebie według własnego gustu. Zastosowanie dymu w płynie w procesie wytwarzania dymu wędzarniczego znacznie rozszerza możliwości modyfikacji właściwości sensorycznych produktu spożywczego poddanego obróbce technologicznej. Opracowanie całej gamy preparatów płynnego dymu wędzarniczego otwiera dla przetwórstwa mięsa możliwości wypracowania własnego, typowego dla danego zakładu profilu sensorycznego w zakresie kształtowania aromatu. Dym w płynie podobnie jak świeżo otrzymywany dym wędzarniczy produkowany jest z drewna naturalnego, a do tego często jest ubocznym produktem suchej destylacji drewna przy produkcji węgla drzewnego. Podstawowym surowcem do otrzymywania preparatów dymu wędzarniczego jest drewno wymienionych gatunków drzew: buku, dębu, olchy, hikory, klonu, eukaliptusa, jesionu, jabłoni, wiśni, gruszy i innych, mających odpowiednie cechy organoleptyczne już gotowego preparatu płynnego. Drewno do produkcji preparatów dymu wędzarniczego rozdrabnia się i poddaje suszeniu do uzyskania zawartości wody na poziomie ok. 10%, następnie poddaje rozkładowi termicznemu w kontrolowanych warunkach, zazwyczaj metodą wolnej pirolizy w ogrzewanych zewnętrznie retortach lub w piecach obrotowych. W ostatnich latach do produkcji preparatów wykorzystuje się również szybką pirolizę drewna, umożliwiającą przeprowadzenie procesu rozkładu drewna w czasie ok. 1 sekundy. Najważniejszym parametrem procesu pirolizy jest temperatura rozkładu drewna, mająca zasadniczy wpływ na ilość otrzymanego kondensatu oraz jego skład chemiczny. Najczęściej stosuje się temperaturę rozkładu drewna w przedziale od 450ºC do 500ºC. W niższej temperaturze rozkładu drewna zwiększa się zawartość związków karbonylowych i smoły w kondensacie dymu. Wyższa temperatura rozkładu powoduje tworzenie się większej ilości produktów gazowych i znaczne obniżenie zawartości związków karbonylowych w kondensacie. Odpowiednio do składu drewna, gazy po pirolizie zawierają liczne związki, które składają się z dominujących komponentów drewna, ligniny, celulozy i hemicelulozy. Lignina stanowi ok. 50%, a celuloza i hemiceluloza po około 25% organicznej substancji drewna. Organiczne związki azotowe znajdują się w suchej substancji drewna w ilościach mniejszych niż 1%. Większe różnice występują w ligninie, posiadającej strukturę polifenolową, która składa się z orto-monometoksyfenoli względnie orto-ortodimetoksyfenoli. Fenole te są matecznymi substancjami dla fenoli gwajakolowych bądź syringolowych, które obecne są w zróżnicowanych ilościach w drewnie miękkim i twardym. Obok ligniny szczególnie wyraźne różnice widać we frakcji N-heterocyklicznych węglowodorów, których występowanie szczególnie podkreśla się w przypadku drewna hikory. Owe N-heterocykliczne węglowodory mogą katalitycznie przyspieszać chemiczne reakcje tworzenia pigmentów, co jest korzystne podczas wykształcania barwy wędzarniczej. Właściwości bakteriostatyczne i bakteriobójcze preparatów wędzarniczych związane są przede wszystkim z wielkością dodatku preparatu wędzarniczego do produktu. W przypadku wielu preparatów wędzarniczych wyznaczono tzw. Minimum Inhibitory Concentration (MIC), powyżej którego preparaty te wykazują właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze. Dla bakterii z grupy Bacillus, Staphylococcus aureus, Listeria, Lactobacillus, Escherichia coli, Salmonella, Yersinia, Pseudomonas wartość MIC wynosi 0,4% w przypadku najbardziej aktywnych preparatów, w przypadku mniej aktywnych od 1% do 8%. Duża zmienność składu chemicznego handlowych preparatów wędzarniczych powoduje, że ich właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze są traktowane wyłącznie jako wspomagający proces utrwalania danego produktu spożywczego. Właściwości antyoksydacyjne preparatów dymu wędzarniczego są znane i wynikają z aktywności przypisanej związkom: cis-trans-4-propenylosyringolowi, 4-izopropenylosyringolowi, 4-propylosyringolowi, 4-etylosyringolowi, 4-metylosyringolowi, syringolowi, a także pochodnym gwajakolu. Przypuszcza się, że występujące w preparatach polifenole są również aktywnymi antyoksydantami, ograniczającymi niepożądane zmiany, np. w trakcie przechowywania produktów wędzonych. Skład preparatów jest podobny i równie bogaty jak dymu wędzarniczego, z tym że preparaty te nie zawierają jego gazowych składników. Na skład preparatów mają wpływ takie czynniki jak: rodzaj zastosowanego surowca, sposób i parametry rozkładu drewna, sposób oczyszczania, zagęszczania i stabilizacji. Preparaty dymu wędzarniczego przeznaczone do rozpylania i zraszania zawierają szereg składników podstawowych występujących w stosunkowo wysokich stężeniach, do których należą: – woda od 40 do 75%, – kwas octowy od 4% do 12%, – formaldehyd od 0,5% do 12%, – aldehyd glikolowy od 1,7% do 5%, – lewoglukozan od 1% do 5,5%, – kwas mrówkowy od 0,5% do 3,5%, – glioksal do 1,2%, – acetol od 2% do 5%, – smoły do 12%. Preparaty zawierają również kilkadziesiąt składników występujących w niskich stężeniach, których zawartość wyraża się w mg/g: – furany (furfural, furan i ich pochodne) od 2 do 8 mg/g, – fenole (fenol, krezole, dimetylofenole i ich pochodne) od 0,4 do 2 mg/g, – dihydroksybenzeny (katechole, hydrochinony i ich pochodne) od 2 do 7 mg/g, – gwajakole (gwajakol i jego pochodne) od 0,8 do 10 mg/g, – aldehydy aromatyczne (wanilina, aldehyd syringolowy i ich pochodne) od 0,2 do 2 mg/g, – inne (cykloten, maltol, aldehydy i ketony alifatyczne) od 3 do 25 mg/g. Za właściwości barwiące preparatów wędzarniczych w decydującym stopniu odpowiadają zawarte w nich aldehydy i ketony alifatyczne. Obecność formaldehydu, glioksalu, furfuralu i aldehydu octowego intensyfikuje właściwości barwiące danego preparatu. Zawarty w preparacie kwas octowy obniża wartość pH na powierzchni produktu, co ułatwia reakcje aldehydów z białkami, w wyniku której tworzy się typowa barwa produktu wędzonego. Wśród związków fenolowych odpowiadających za typowy aromat wędzarniczy najbardziej pożądane są syringol i jego pochodne, w mniejszym stopniu gwajakol i jego pochodne, w najmniejszym fenol i jego pochodne. Ważną rolę w tworzeniu aromatu wędzonkowego pełnią również furfural i jego pochodne, cykloten, maltol i aromatyczne ketony i aldehydy. Najlepsze właściwości aromatyzujące mają preparaty, w których wzajemne proporcje wymienionych związków są zbliżone do proporcji, w jakich tworzą się one w wyniku termicznego rozkładu drewna. Rodzaj drewna ma decydujące znaczenie dla składu i oczekiwanych późniejszych właściwości sensorycznych dymu w płynie, a w dalszej kolejności produktu finalnego i dlatego powinno być odpowiednio starannie wybrane. Dla procesów spalania w atmosferze ubogiej w tlen szczególnie nadaje się drewno twarde. W metodzie pirolitycznej z przegrzaną parą wodną można używać zarówno drewna twardego, jak i miękkiego wraz z dodatkami. Wymagana temperatura pirolizy osiągana jest na drodze bezpośredniego lub pośredniego przenoszenia ciepła, przy czym reakcje egzotermiczne mogą podwyższać początkową temperaturę pirolizy. Metody otrzymywania płynnych preparatów dymu wędzarniczego zostały tak opracowane, by w swym składzie nie zawierały związków o właściwościach rakotwórczych, a pozwalały na uzyskanie różnego stopnia intensywności aromatu i tym samym zapewniały charakterystyczny smak wędzonych produktów. Według Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 roku, w którym określone są najwyższe dopuszczalne poziomy zanieczyszczeń w środkach spożywczych, zawartość B(a)P w produktach mięsnych wędzonych, mięsie ryb wędzonych, skorupiakach nie może przekraczać 5,0 µg/kg, a olejach jadalnych nie wyższa niż 2,0 µg/kg, natomiast w produktach dla dzieci 1µg/kg. Regulacje UE limitują również zawartości benzo(a)pirenu – B(a)P i benzo(a)antracenu – B(a)A w preparatach dymów wędzarniczych, których zawartość nie może przekraczać odpowiednio 10 µg/kg dla B(a)P i 20 µg/kg dla B(a)A. Zmiany w prawie europejskim dotyczące zanieczyszczeń żywności spowodowały opublikowanie w roku 2011 aktów prawnych dotyczących kontroli zawartości zanieczyszczeń w produktach żywnościowych. Najwyższe dopuszczalne poziomy wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych (WWA) w środkach spożywczych, w tym produktach mięsnych wędzonych zostały zawarte w Rozporządzeniu Komisji (UE) nr 835/2011 z dnia 19 sierpnia 2011, które zmienia Rozporządzenie (WE) nr 1881/2006. Zmiany te dotyczą dotychczasowego markera wskazującego na obecność WWA w żywności jakim był BaP, o najwyższym dopuszczalnym poziomie (5,0 µg/kg). Według nowych regulacji najbardziej odpowiednim byłby układ czterech specyficznych wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych: benzo(a)pirenu - BaP, benzo(a)antracenu - BaA, benzo(b)fluorantenu - BbF i chryzenu - CHR. Od 1 września 2014 roku najwyższy dopuszczalny poziom dla BaP ma wynosić 2,0 µg/kg, a dla sumy 4 WWA 12,0 µg/kg produktu. Do produkcji dymu w płynie stosowane są dwie podstawowe metody: I. Sucha destylacja drewna w atmosferze ubogiej w tlen z końcową kondensacją destylatów drewna w środowisku wodnym (kondensaty dymu żarzonego). II. Piroliza przegrzaną parą wodną z końcową kondensacją gazów pirolizy w nadwymiarowych chłodnicach Liebiga, które powinny być wykonane ze szkła kwarcowego (kondensaty dymu parowego). Kondensaty dymu wytwarzanego są albo celowo z rozdrobnionego drewna, albo też z grubszych kawałków drewna jako produkty uboczne przy produkcji węgla drzewnego. O ile celem jest wyłącznie produkcja dymu w płynie, stosowane może być zarówno drewno miękkie, jak i twarde. Jeśli jednak produkcja węgla drzewnego jest głównym celem, wtedy drewno miękkie nadaje się w mniejszym stopniu, ponieważ węgiel drzewny z takiego rodzaju drewna zbyt łatwo się rozkłada. W przypadku bezpośredniego przenoszenia ciepła rozdrobnione drewno (wiórki, zrębki) zapalane jest w wytwornicy dymu za pomocą płomienia lub na żarzących się powierzchniach kontaktowych. Drewno tli się, tak jak przy wytwarzaniu uzyskiwanego dymu wędzarniczego przy niewielkim dopływie powietrza z egzotermiczną reakcją cieplną w około 650 do 700ºC, aż do całkowitego spopielenia. Wymagana dla pirolizy wysoka temperatura uzyskiwana jest poprzez spalanie pośrednio tworzonego węgla pierwiastkowego. Wytwornica dymu załadowywana jest zależnie od zużycia drewna w sposób ciągły, tak więc raz zapalone trociny lub zrębki mogą tlić się bez dalszego doprowadzenia energii. Piroliza pośrednia stosowana jest podczas otrzymywania węgla drzewnego, gdzie grube kawałki drewna najczęściej ogrzewane są z zewnątrz, w piecu do pirolizy położonym wewnątrz pieca wieżowego o podwójnych ścianach. Przestrzeń spalania pomiędzy wewnętrzną i zewnętrzną ścianą wieży opalana jest gazem, olejem lub innym źródłem energii. Dopływ powietrza w piecu do pirolizy jest silnie dławiony, także wyklucza się proces spalania, który niszczyłby również powstający węgiel drzewny. Podczas otrzymywania kondensatów dymu parowego wytwornica dymu załadowywana jest zrębkami, przez które kierowany jest strumień przegrzanej pary wodnej o temperaturze około 300 do 400ºC. Przegrzana para wodna zawiera dokładnie odmierzoną ilość powietrza, które niezbędne jest do sterowania pirolizą i do nadawania dymowi w płynie pożądanej aromatyzacji. Proces pirolizy jest także egzotermiczny. Temperatura rosnąca wskutek pirolizy wynosi około 700ºC. W przypadku suchej destylacji (kondensaty dymu zażarzonego) gazy z pirolizy kondensowane są w wieżach, które albo załadowywane są wypełnieniem i wodą albo wymywane są wodą w przeciwprądzie. Jeśli te kondensaty wodne osiągną określone stężenie substancji organicznych, są one spuszczane do odstojników i oddzielane w postaci cieczy lub na drodze destylacji. Spośród obu metod oddzielanie ciekłe, za pomocą którego otrzymuje się również wysokowartościowy pod względem jakości dym w płynie, wydaje się bardziej ekonomiczne. W przypadku oddzielania ciekłego, kondensaty przechowywane są w odstojnikach przez kilka dni, przy czym faza smolista i faza wodna oddzielają się od siebie. Faza wodna spuszczana jest do oddzielnych zbiorników. Po kilku dniach wydziela się z reguły ponownie faza smolista, którą jak uprzednio oddziela się od fazy wodnej, która jest niemal pozbawiona dziegciu. Aby wydzielić pozostałą ilość dziegciu, produkt jako dym w płynie jest tak długo składowany w tankach zapasowych, aż odpowiadać będzie założonym wymaganiom jakościowym. Wraz z usunięciem fazy smolistej oddzielane są także występujące w dymie wędzarniczym mutagenne i rakotwórcze wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA). Sam wodny dym w płynie jest niemal wolny od związków, które w dymie wędzarniczym są niepożądane, zawiera jednak składniki dymu istotne dla utrwalania, aromatu i powstania przyjemnej barwy wędzarniczej. Do oddzielenia substancji dziegciowych (smolistych) od fazy wodnej mogą być również użyte wirówki przepływowe. Jest to jednak celowe tylko wtedy, jeśli w ciągu pierwszych 24 godzin po wyprodukowaniu całego kondensatu największa część fazy smolistej oddzielona jest od wodnej drogą sedymentacji. W ten sposób „czas dojrzewania” dymu w płynie może zostać wyraźnie skrócony bez pogorszenia jego jakości. Według polskiego patentu cały kondensat oddzielany jest na drodze destylacji. Wychwytywane są przy tym różne frakcje, które później mieszane są w różnych ilościach i używane do produkcji przetworów mięsnych w celu określonego kształtowania cech sensorycznych. Kondensaty dymu parowego zawierają bezpośrednio po powstaniu z reguły o wiele mniej substancji smolistych niż kondensaty dymu żarzonego. Mogą one być izolowane drogą prostej filtracji w tak czystej formie, że zawierają jedynie ślady benzo[a]pirenu. Ponieważ zawartość benzo[a]pirenu wykazuje prawie stały stosunek do innych związków w dymie budzących wątpliwości zdrowotne, uważany jest on za kryterium wystarczającej czystości również innych mutagennych i rakotwórczych substancji. Ze względu na sposoby stosowania preparaty dymu wędzarniczego do produktów mięsnych można podzielić na dwie zasadnicze grupy: – preparaty do nanoszenia na powierzchnię produktu; – preparaty przeznaczone do dodawania do produktu. Nanoszenie preparatów dymu wędzarniczego na powierzchnię wędzonego produktu przeprowadza się najczęściej w komorach wędzarniczych lub w specjalnie zaprojektowanych urządzeniach. Proces ten zazwyczaj poprzedza się osuszeniem produktu. Do rozpylania preparatów wędzarniczych w komorach wędzarniczych stosuje się wiele urządzeń o różnych rozwiązaniach technicznych, w tym: dysze pneumatyczne lub hydrauliczne, termorozpylacze, rozpylanie ultradźwiękowe lub rozpylacze wirujące. Szybkość dozowania preparatu jest kontrolowana najczęściej za pomocą pomp metrycznych lub przez regulację wysokości nadciśnienia w zbiornika z preparatem. Rozpylanie preparatu w komorze wędzarniczej prowadzi się przy niskich obrotach wentylatora powietrza obiegowego. Preparat podaje się w jednej lub w kilku dawkach przedzielanych kilkuminutowymi przerwami w celu dogrzania produktu i obniżenia poziomu wilgotności powietrza obiegowego w komorze wędzarniczej. Barwa batonu kiełbasy przy podaniu preparatu w jednej dawce jest zazwyczaj jasnobrązowa, kolejne dawki nanoszonego preparatu na powierzchnię produktu pozwala uzyskać ciemniejszą barwę produktu. Zużycie preparatu jest zależne od wielu czynników, najczęściej decyduje o tym założona intensywność barwy wędzonego produktu. Zazwyczaj uzyskanie dobrego efektu technologicznego wymaga użycia do 400 cm3 preparatu na jeden wózek wędzarniczy zawierający od 150 do 300 kg wędliny. Zwiększanie dawki preparatu na cykl produkcyjny powoduje wzrost intensywności barwy, a także pojawienie się posmaków określanych jako nuta ostra, pogorzeliskowa, chemiczna lub medyczna. Coraz częściej stosowane jest zwilżanie powierzchni produktu mięsnego poprzez natrysk lub zanurzenie w preparacie dymu wędzarniczego w specjalistycznych urządzeniach. Produkt przed zwilżeniem lub zanurzeniem jest wstępnie osuszany, aby preparat mógł odpowiednio przylgnąć i równomiernie pokryć produkt. Intensywność barwy produktu oraz stopień jego aromatyzacji regulowane są stężeniem preparatu (poprzez jego rozcieńczenie) i czasem kontaktu preparatu z produktem. Po naniesieniu preparatu na powierzchnię produkt pozostawia się do ocieknięcia, suszy się jego powierzchnię, a następnie poddaje obróbce termicznej. Wymienione sposoby mogą być stosowane w produkcji wędlin surowo-dojrzewających. Należy jednak pamiętać, że barwa na tego typu produktach pojawi się dopiero po wielu godzinach, podobnie jak w procesie wędzenia na zimno. Druga grupa sposobów stosowania preparatów obejmuje preparaty dymu wędzarniczego przeznaczone do dodawania do produktu. Ten sposób pozwala nadać właściwy aromat wędzenia produktom pakowanym w opakowania barierowe. Najczęściej producent preparatu określa poziom dawkowania danego preparatu oraz w jakiej fazie produkcji należy go dodawać. W celu zapewnienia równomiernego rozprowadzenia preparatu w aromatyzowanym produkcie stosuje się go w ilości kilku gramów na kilogram gotowego produktu. Preparaty dymu wędzarniczego, w przeciwieństwie do naturalnego dymu, zawierają mniej lotnych i nietrwałych składników, przez co ich właściwości aromatyzujące w stosunku do właściwości barwiących są znacznie wzmocnione. Zalety stosowania preparatu dymu wędzarniczego to przede wszystkim: skrócenie procesu wędzenia, obniżenie ubytków wagowych, standaryzacja produktu oraz eliminacja bądź znaczne ograniczenie zanieczyszczenia środowiska powodowanego przez dym wędzarniczy, a nade wszystko bezpieczeństwo zdrowotne finalnych wyrobów. Innym stosowanym rozwiązaniem zastosowania preparatów dymu wędzarniczego w płynie jest ich bezpośrednie nanoszenie na osłonki wyrobów. Metoda ta pozwala na pokrycie wewnętrznych powierzchni sztucznych osłonek warstwą preparatu dymu wędzarniczego w płynie. Ten rodzaj stosowania dymu w płynie okazuje się metodą najbardziej przyjazną dla środowiska, ponieważ nie może wystąpić kontaminacja składnikami dymu powietrza, ani też ścieków. Kontaminacja powietrza i ścieków jest co prawda nieznaczna w metodach zanurzeniowej i natryskowej, ale nie jest całkowicie wykluczona. Coraz szersze zastosowanie mają preparaty dymu wędzarniczego dodawane do farszu w odniesieniu do tradycyjnych metod wędzenia. Siła aromatyzacji skoncentrowanego preparatu dymu wędzarniczego jest około dziesięciokrotnie większa od fazy wodnej kondensatu dymowego. Preparaty tego typu są półproduktami do wytwarzania form handlowych, które posiadają podobnie jak dym wędzarniczy właściwości barwiące, aromatyzujące, bakteriobójcze i antyoksydacyjne. Skład chemiczny preparatów dymu wędzarniczego jest równie bogaty, jak naturalny dym wędzarniczy, jak również jego właściwości spełniają oczekiwania producentów żywności wędzonej. Preparaty dymu, w wyniku zastosowania odpowiednich metod ich produkcji mogą być na bazie wody, oleju, stosowane z solanką peklującą oraz w postaci suchej na nośnikach stałych, takich jak: sól kuchenna, słód, skrobia, białka, przyprawy itp. W Polsce produkowana jest „Sól Wędzonkowa” o zawartości 1% Koncentratu Rafinatu Dymu Wędzarniczego. Sól ta jest zarówno środkiem aromatyzującym nadając produktom smak wędzonkowy, jak i antyoksydacyjnym, który przeciwdziała oksydacji tłuszczów. Dodatek „Soli Wędzonkowej” do przetworów mięsnych wynosi od 15 do 25 mg/kg gotowego wyrobu. Sól można dodawać bezpośrednio do farszu podczas kutrowania lub mieszania przy produkcji wędlin bezosłonkowych, wyrobów podrobowych i konserw mięsnych lub do osłonki nastrzykowej przy produkcji wędzonek. Zastosowanie preparatów dymu wędzarniczego wraz z mieszankami przyprawowymi o charakterystycznej nucie smakowej zapewnia uzyskanie produktu o tradycyjnym smaku i aromacie oraz co najważniejsze dla konsumenta wysokim bezpieczeństwie zdrowotnym. Wśród charakterystycznych nut smakowych mieszanek należy wymienić smak czosnku, majeranku i pieprzu dla kiełbasy zwyczajnej, żywieckiej, kolendry i pieprzu dla szynkowej, pieprzu, czosnku i kolendry dla krakowskiej tradycyjnej, czy też dla kabanosów wyraźną nutę kminku i pieprzu. W wyniku zastosowania preparatów dymu wędzarniczego ogranicza się możliwość tworzenia N-nitrozoamin w wędzonych produktach w wyniku eliminacji tlenków azotu mogących tworzyć się w trakcie termicznego rozkładu drewna. Optymalna dawka preparatu zależna jest od zawartości wody i tłuszczu w aromatyzowanym produkcie. Preparaty dymu wędzarniczego charakteryzują się bogatym profilem smakowo-zapachowym, mogą im towarzyszyć zmiany odczucia poziomu słoności i niektórych przypraw, jak również wyczuwalności zapachu wędzonkowego. Przykładowo w przetworach mięsnych wyodrębniono charakterystyczne nuty: wędzonkowa, przyprawowo-korzenna i/lub kwaskowa. Przekroczenie dawki optymalnej dla danego preparatu powoduje pojawienie się w aromatyzowanym produkcie obcych, niepożądanych odczuć smakowych i zapachowych: smołowa, kwaśna, ostra, pogorzeliskowa, gorzka, chemiczna lub medyczna. Wytwarzanie przetworów mięsnych z wykorzystaniem preparatów płynnych nabiera coraz większego znaczenia zarówno w dużych zakładach przemysłu mięsnego, jak i w małych masarniach. Nowoczesne wytwornice dymu oraz wysoko skoncentrowane preparaty dymu w płynie zapewniają uzyskanie optymalnej jakości produktów pod względem zminimalizowania zanieczyszczeń związkami z grupy WWA. Sterowanie najważniejszymi parametrami, od których zależy utrzymanie jakości wytwarzanego dymu, w dalszym rezultacie przekłada się na jakość produktu finalnego jakim jest preparat dymu wędzarniczego a następnie na produkt. Programy wędzenia w komorach gdzie zastosowano atomizację można dowolnie dostosowywać do potrzeb wędzonego produktu, a ich przebieg jest w pełni powtarzalny. Preparaty dymu wędzarniczego znajdują szerokie zastosowanie szczególnie w przetwórstwie mięsa, ryb i serów, a ponadto w gotowych daniach, restauracjach fast-food, daniach wegetariańskich i żywności wygodnej. dr inż. Andrzej Wasilewski Kup teraz na Allegro.pl za 104,99 zł - Dym wędzarniczy w płynie. Aromat dymu Buk 5L (12912541866). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect!
Koncentrat pozyskuje się w wyniku spalania określonego gatunku drewna, a następnie frakcjonowania i oczyszczania dymu. Do naturalnych zalicza się też te aromaty, które powstały w wyniku pracy różnych bakterii, grzybów, drożdży lub ich enzymów. Z kolei sztuczne aromaty w całości powstają w warunkach laboratoryjnych. Ich skład
Opis. Royal Spice - polsko-ukraiński producent naturalnego aromatu dymu wędzarniczego. Aromagold Wiśnia - dym wędzarniczy w płynie, doskonały zamiennik naturalnego wędzenia mięs, serów czy ryb, dla osób które nie mają możliwości wędzenia. Można stosować również jako dodatek do potraw, który nada im smak wędzonki. Aromat dymu wędzarniczego w proszku rozrobić wodą w proporcji 1:10. Przelać do butelki z atomizerem. Regularnie co ok. 10 minut spryskiwać mięso poddawane obróbce termicznej (np. pieczone w piekarniku). SKŁADNIKI: sól, aromat dymu wędzarniczego, substancja przeciwzbrylająca E-551. SPOSÓB PRZECHOWYWANIA. fm9Pi.
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/217
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/77
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/83
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/122
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/385
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/197
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/20
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/241
  • 9x0dtkvbhz.pages.dev/64

    • aromat dymu wędzarniczego w płynie